Dipsiz bir kuyu gibi
Düştükçe düşersin
Yine de gün gelir
Yeniden gülümsersin
Ancak saplanınca bıçak
Bir kez derinden
İzi kalır çekip
Çıkartsan da yerinden
Yokluğunun adı
Yalnızlık mıdır
Bir insan bu kadar
Kalabalık mıdır
O varsa varsın
Dünya gelsin üstüme
Yokluğunda bir hüzün
Öldürürcesine
Dost derim adına
Demesem de dostumdur
Bıraktığı boşluğu
Gözyaşlarım doldurur
Elim kolum bağlı
Adını hep anarım
Kalbimi ona
Rüzgarlarla yollarım
Büyümek eğer
Alışmaksa yalnızlığa
Onu da paylaşırız
Aynı göğün altında
16.11.08 /Ankara
Ferit GÜNAYDIN.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder