O geceyi hatırlıyorum. Beynime kazınan, keşke bugün tekrarı olsa dediğim, bir kez, tek bir kez daha yaşayabilsem dediğim, ah ben ne yaptım dediğim o geceyi aylar sonra bile aradan geçen onca zamana, arasına karıştığım onca kalabalığa, unutabilmek adına verdiğim onca zahiyata rağmen dün gibi hatırlıyorum !
O gece, korkularımın en büyüğü olan yükseklik korkusuna rağmen dikildiğim uçurumun kenarından bir anda gelen deli cesaretiyle aşağı atlayıp intihar ederek, kayalıklara her çakılışımda, cam bir bardak gibi tuzla buz oluşumda yeniden bir araya gelerek, yeniden yukarıya çekilerek, yeniden aşağı atılarak ve asla ölmeyerek, sonsuza dek aynı acıyı yaşamakla lanetlendim; o gece seni sevmekle lanetlendim.
Yanı başımda yatıyordun. Yanı başında yanıyordum, eriyordum, itfaiye çağırıyordum gelmiyordu. Ellerim göğsümde kalp ritmimi sayıyordum. Nefes alıp, verişlerini duydukça nefesim kesiliyordu! Ne kadar çok yol gelmiştik, gelinebilecek en uç noktaya gelmiştik, öyle yada böyle aynı yatakta yan yana gelmiştik.
Acaba diyordum. Hala korka, korka acaba diyordum kendi kendime, bir çeşit oyun mu bu ? Ya da kendini bilmezlik. Belki boş bir zamanına rast gelmiştim. Belki boş bir zamanıma rast gelmiştin diyemeyeceğim çünkü çok doluydum sana karşı. Çok bilinçliydim, çok farkındaydım durumun, çok iyi biliyordum geçerli bir mazeret bulamayacaktım bu aşkta !
Elimi çekip göğsümden, elini tuttum düşerken bir dal tutmak gibi ağaçtan. Parmaklarını parmak aralarıma geçirip, kapattın elimin üstüne bırakma beni der gibi! Tanrım diyordum, bir şeyler yap diyordum, müdahele et diyordum, tanrıya çok inanıyordum. Bir çeşit işaret gibi algıladım elimi sıkışını, elimle birlikte kaderimi de avucunun içine alışını. Kaderimdin artık, kaçışım yoktu. Sarıldım bedenine sarıldığım bedenin Azrail olduğunu bilmeden. Seviyorum seni dedim, atladım aşağıya.
Ne kadar büyük bir risk aldığımı, tüm varlığıma poker oynadığımı anladığımda çok geçti. Elin, elimden iyi çıktı. Yarınıma kadar neyim var, neyim yok aldın. İşte bu yüzden ben hep aynı gecede kaldım.
16.02.05 / Eskişehir
Ferit GÜNAYDIN.
O gece, korkularımın en büyüğü olan yükseklik korkusuna rağmen dikildiğim uçurumun kenarından bir anda gelen deli cesaretiyle aşağı atlayıp intihar ederek, kayalıklara her çakılışımda, cam bir bardak gibi tuzla buz oluşumda yeniden bir araya gelerek, yeniden yukarıya çekilerek, yeniden aşağı atılarak ve asla ölmeyerek, sonsuza dek aynı acıyı yaşamakla lanetlendim; o gece seni sevmekle lanetlendim.
Yanı başımda yatıyordun. Yanı başında yanıyordum, eriyordum, itfaiye çağırıyordum gelmiyordu. Ellerim göğsümde kalp ritmimi sayıyordum. Nefes alıp, verişlerini duydukça nefesim kesiliyordu! Ne kadar çok yol gelmiştik, gelinebilecek en uç noktaya gelmiştik, öyle yada böyle aynı yatakta yan yana gelmiştik.
Acaba diyordum. Hala korka, korka acaba diyordum kendi kendime, bir çeşit oyun mu bu ? Ya da kendini bilmezlik. Belki boş bir zamanına rast gelmiştim. Belki boş bir zamanıma rast gelmiştin diyemeyeceğim çünkü çok doluydum sana karşı. Çok bilinçliydim, çok farkındaydım durumun, çok iyi biliyordum geçerli bir mazeret bulamayacaktım bu aşkta !
Elimi çekip göğsümden, elini tuttum düşerken bir dal tutmak gibi ağaçtan. Parmaklarını parmak aralarıma geçirip, kapattın elimin üstüne bırakma beni der gibi! Tanrım diyordum, bir şeyler yap diyordum, müdahele et diyordum, tanrıya çok inanıyordum. Bir çeşit işaret gibi algıladım elimi sıkışını, elimle birlikte kaderimi de avucunun içine alışını. Kaderimdin artık, kaçışım yoktu. Sarıldım bedenine sarıldığım bedenin Azrail olduğunu bilmeden. Seviyorum seni dedim, atladım aşağıya.
Ne kadar büyük bir risk aldığımı, tüm varlığıma poker oynadığımı anladığımda çok geçti. Elin, elimden iyi çıktı. Yarınıma kadar neyim var, neyim yok aldın. İşte bu yüzden ben hep aynı gecede kaldım.
16.02.05 / Eskişehir
Ferit GÜNAYDIN.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder