Tutundum yokluğuna bir uçurum kenarında
Çekip aldı bastığım toprağı
ayağımın altından
Tutuldu kaldı kalbim karanlığın
ortasında
Ateşledi kendini vazgeçip üç
kuruşluk canından
Önce rüzgarlar çekip gitti çöl
sıcağında
Dünya dönüyor dönüyor ama
değişmiyor
Sonra yokluğun kuruldu
hayatımın ortasına
Bu bahçede artık hiçbir çiçek
yetişmiyor
Umurumda mı ne çalarsa çalsın
orkestra
Nasıl olsa sağır oldum hiçbir
şey duymuyorum
Ölüp gitsem sorulacak hesabım
var Tanrı’ya
Attığı bu kazığı unutmadım
unutmuyorum
22.02.08 / Ankara
Ferit GÜNAYDIN.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder